‘Hier nemen ze de tijd voor je’

Rekenen vond ik moeilijk en ik had daar meer tijd voor nodig dan de meeste van mijn klasgenoten. Maar ik kreeg die tijd niet. Ik werd daardoor steeds drukker en ik begon steeds minder goed naar de leraren te luisteren. Ik had hartstikke vaak straf.

Sinds ik op Hogelant zit, ben ik rustiger, al kan ik soms nog wel boos worden. Als dat gebeurt, moeten we bij de directeur een formulier invullen waarop we aangeven wat er fout ging en hoe we dat gaan oplossen. Ook dat doen we samen.

Hier nemen ze tenminste uitgebreid de tijd voor je, om dingen uit te leggen. En ze geven me het idee dat ik oké ben. Mijn doel is een plek bij de Landmacht. Dan kan ik lekker de hele dag bewegen, dat lijkt me wel wat. En dan word ik eindelijk opgevoed.”

Hatice Kucukyaman (15): “Het leger? Nee dat is echt niets voor mij. Ik wil juffrouw op een crèche worden, en dan in Turkije, waar mijn ouders vandaan komen en waar we elke zomer een paar weken op vakantie gaan.

Toen ik vorig jaar voor de tweede keer was blijven zitten, wisten ze op mijn vorige school niet meer wat ze met mij aan moesten. Gelukkig kon ik hier terecht. Wiskunde, bijvoorbeeld, wordt hier gemakkelijker uitgelegd. Nu hoef ik niet meer zo te klieren en word ik niet steeds de les uit-gestuurd.

Het leukste hier is de Andersweek, steeds na negen lesweken. We gaan dan bijvoorbeeld naar het fotomuseum Foam, of we krijgen toneelles.

Kamp, dat is ook gaaf. Omdat ik mezelf heb opgegeven voor de leerlingenraad, kan ik misschien ervoor zorgen dat we dit jaar op kamp gaan, en niet alleen een dagje naar Walibi. Door de leerlingenraad hebben we ook de mogelijkheid te staken als we iets niet leuk vinden.”

Dit portret van Hogelant werd eerder gepubliceerd in de Parool Scholengids 2015.