Danilo startte in groep 1 op een reguliere basisschool in Amsterdam Nieuw-West. Hij zat hier goed op zijn plek, maar dat veranderde toen zijn ouders een jaar later gingen scheiden.
Danilo: “Ik was elke dag boos. En de leerkracht op die school gaf mij helemaal geen aandacht. Daardoor kon ik gewoon doen wat ik wilde. En toen werd ik geschorst.”
De vader van Danilo moest noodgedwongen op zoek naar een nieuwe school. Danilo: “Mijn vader zocht een school bij ons in de buurt, maar dat was moeilijk. Mijn vorige school had namelijk een heel dossier over mij gemaakt. Daardoor wilden andere reguliere scholen mij niet hebben. Ik heb toen in totaal een half jaar thuis gezeten. Totdat m’n vader naar de Mr. De Jonghschool (speciaal onderwijs, cluster 4) ging en meester Dirk, de directeur, mij meteen aannam.”
Er brak een fijne schooltijd aan voor Danilo, maar ook hier had hij soms fases waarin het minder goed met hem ging.
Danilo: “In groep 5 kreeg ik een leerkracht met wie ik niet goed kon opschieten. Ik werd er vaak uitgestuurd en kreeg overal de schuld van. Maar ik was zelf ook erg druk daar. Dat was een lastig jaar.”
Lianne, de voormalige juf van Danilo, vult aan: “Danilo had veel boosheid in zich door de scheiding van z’n ouders. En emotieregulatie was lastig voor hem. Het was daardoor ook een onzekere tijd voor hem. Z’n vader zat regelmatig in het halletje beneden, voor als het niet goed ging met Danilo.”
Uiteindelijk kwam Danilo bij juf Lianne in de klas.
Lianne: “Mijn klas was eigenlijk vol, want dertien is de max. Bovendien werd mij verteld dat Danilo echt lastig was. Maar ik zei: ‘plaats hem maar gewoon bij mij.’ Hij kwam toen onder voorbehoud bij mij in de klas. Hij moest echt laten zien dat hij het kon. En dat ging gelukkig heel goed. Danilo had aansluiting bij de andere leerlingen en de klas accepteerde hem. Het was een hechte groep. Uiteindelijk heeft hij bijna twee jaar bij mij in de klas gezeten.”
Danilo: “Ik vond het echt leuk in die klas bij juf Lianne. Er werden veel activiteiten gedaan en Lianne gaf op een leuke manier les.”
Lianne: “Ja, we deden wel gewoon taal en rekenen, maar dan heel interactief. Kinderen mochten samenwerken en we gingen buiten op het plein rekenactiviteiten doen.”
Danilo zat bijna twee jaar bij juf Lianne in de klas.
Lianne: “In groep 7 kreeg Danilo het voorlopige schooladvies vmbo-kader. Maar in groep 8 maakte hij zijn Cito-toetsen zo goed, richting vmbo-t, dat het definitieve schooladvies ook vmbo-t werd.”
“We zeiden wel: ‘luister eens, Danilo is gewoon een ‘zmok’er’ (zeer moeilijk opvoedbaar kind)’. Daarom vonden wij het heel belangrijk voor Danilo dat hij ook op de middelbare school in een kleine klas zou komen. Hij heeft namelijk baat bij een rustige omgeving en veel persoonlijke aandacht. Maar de vader van Danilo wilde niet dat Danilo naar een cluster 4 middelbare school zou gaan. We hebben in die periode heel veel met elkaar gesproken.”
Danilo wilde graag net als zijn oudere broer naar de culinaire vakschool Hubertus & Berkhoff, een reguliere middelbare school. Zijn vader stond achter deze keuze. Lianne steunde dit plan uiteindelijk ook omdat Danilo intrinsiek erg gemotiveerd was en zij hem deze kans wilde geven.
Lianne: “We moesten wel echt praten als brugman om Danilo daar te krijgen. Want hij had natuurlijk een flink dossier, met allerlei diagnoses. We hebben toen veel contact gehad met de zorgcoördinator van het Hubertus.”
“Ik heb toen vooral benoemd wat de kwaliteiten van Danilo zijn: hij is sociaal, kan goed sporten, heeft creatieve ideeën en gekke humor. En het belangrijkste: Danilo was heel gemotiveerd om naar het Hubertus te gaan. Het enige waar hij in groep 8 bij mij tegenaan liep was dat hij flink boos kon worden als hij het ergens niet mee eens was.”
Inmiddels weet Danilo steeds beter hoe hij moet omgaan met zijn boosheid. Danilo: “Ik heb heel veel van Lianne geleerd. Dat ik tot tien moet tellen als ik boos word. En dat ik hulp moet vragen als het me niet lukt.”
“Ik vond de overstap naar de Hubertus de eerste paar weken wel even wennen. Het was echt nieuw allemaal. Het was ook anders dan hier. Als je daar één keer een weerwoord geeft, word je eruit gestuurd. En dat was wel heel anders dan op de Mr. De Jonghschool. Maar na een paar weken was ik er wel aan gewend. Ik zag dat als je je gewoon gedraagt, je het ook leuk kan hebben. En het gaat nu nog steeds perfect op die school.”
Lianne: “Ik probeer mijn leerlingen in groep 8 goed voor te bereiden op de middelbare school. Ze weten namelijk niet wat er gaat komen. Ik probeer ze uit te leggen wat ze kunnen verwachten op de middelbare school en vooral in het reguliere voortgezet onderwijs. Wat het voor onze leerlingen extra moeilijk maakt is dat zij echt een sticker met cluster 4 op hun hoofd hebben.”
Danilo: “Ja, sommige docenten kende ik nog niet eens, maar zij wisten al meteen wie ik was. Alleen omdat ik van het speciaal onderwijs kom.”
Lianne: “Daar lopen veel kinderen van ons tegenaan. Wat ook lastig is, is dat ze bij ons op school leren dat je een fout mag maken. Als je een misser maakt door bijvoorbeeld te schelden of te slaan, dan leren we onze kinderen dat je je kunt herpakken. Je biedt je excuses aan en begint weer met een schone lei. Maar dat is op het reguliere voortgezet onderwijs natuurlijk anders. Als je daar zo’n fout maakt, dan is het meteen klaar. Terwijl je ook maar gewoon een jongen van twaalf bent, die pubert en stoer wil doen. En die dus ook wel eens een foutje kan maken.”
Inmiddels is Danilo helemaal op z’n plek op zijn nieuwe school. En zijn toekomst heeft hij ook al uitgestippeld. Danilo: “Ik wil graag in auto’s of horloges gaan handelen.”
Lianne lachend: “Ja, je dacht natuurlijk dat hij kok wil worden omdat hij naar het Hubertus gaat, maar dat is niet zo. Bij ons op school dreef hij ook al handel in slijm en scrunchies voor leerkrachten. Die verkocht hij dan met winst.”
Danilo: “Ja, de handel in lijkt me echt leuk.”
Lianne: “Danilo is gewoon een hele slimme gast. Hij heeft heel veel capaciteiten. Dat zag ik al bij mij in de klas.”