Leren van elkaar

Stil

“Ik ben er klaar voor, dus jullie ook!” De stem van Hanne Buurmans klinkt vrolijk en duidelijk. Direct na haar woorden is het stil in de klas en begint de les Latijn op het Fons Vitae Lyceum op deze warme dag. “Ik weet dat het warm is, doe vooral een raam open en tegelijk ook je boek!”

Buurmans omschrijft haar lesstijl als streng doch rechtvaardig. “Ik bereid m’n lessen heel goed voor, weet precies waar het over gaat. Door veel af te wisselen tussen verhalen, grammatica en vertalen hou ik de meeste kinderen bij de les. En wie niet bij de les is met zijn hoofd, weet dat hij het niet moet verstoren bij mij.”

De leerlingen uit de derde klas lijken dat op deze ochtend ook maar al te goed te beseffen. Ze zijn muisstil op het moment dat Buurmans haar boek openslaat en een verhaal vertelt over het sterrenbeeld Orion. Buurmans dankt het vooral aan de persoonlijke band die ze heeft met de kinderen. Kinderen krijgen tijdens een rondje door de klas complimenten over hun kleren of haar. En als de kinderen de klas uitgaan, krijgt iedereen een hand en een fijne dag gewenst.

“Met dat persoonlijke contact laat ik niet alleen zien dat ik de kinderen zie, maar zorg ik er ook voor dat de kinderen mij zien en weten dat ze moeten doen wat ik van ze vraag.”

Als Buurmans de kinderen om de beurt een antwoord voor laat lezen, blijkt dat de helft van de kinderen hun huiswerk niet af heeft. “Wat is er gebeurd?,” vraagt ze zich hardop af. “De volgende keer moet ik maar weer controleren!”

Echt boos worden doet Buurmans allang niet meer. “Natuurlijk laat je je weleens verlokken, maar ik heb dat afgeleerd. Ik waarschuw een kind twee keer, en daarna krijg je een leeg bankje.” Het eruit sturen van een kind noemt Buurmans een zwaktebod. “Al kan ik me voorstellen dat andere docenten dat soms moeten doen.” Wie niet oplet in de les, kan rekenen op een grapje. “Dan laat ik ze een zinnetje vertalen dat over hen gaat. De jongen zat achterstevoren op zijn stoel te praten, bijvoorbeeld.”

Nieuwe dingen leren

Buurmans begon tien jaar geleden op het Fons Vitae Lyceum, naar haar zeggen een vriendelijke gemêleerde school. Daarvoor gaf ze vijftien jaar les op een basisschool. “Groep drie en groep vijf, dus een heel ander publiek dan pubers.” Al maakt het volgens haar weinig uit. “De truc van het lesgeven blijft hetzelfde. Je leert ieder kind nieuwe dingen, zij het op een ander niveau.”

Maar het zelf leren trok Buurmans naar de VU, waar ze in 2005 begon met een studie klassieke talen. “Meer voor de lol dan dat ik het ergens voor nodig had. Ik had allerlei cursussen gevolgd: Chinees, Spaans, Pools. Dat is nooit uitgegroeid tot iets groots, tot ik begon met deze studie.” Door het grote tekort aan leraren klassieke talen kon ze via een versnelde zijstroom de opleiding volgen. “Ik had zelf al 30 jaar geen Grieks of Latijn meer gevolgd, dus ik begon net zoals alle leerlingen in de eerste: met teksten van Plato.”

Imago

Dat de vakken Latijn en Grieks stoffig zouden zijn, weerspreekt Buurmans. “Het komt op zoveel manieren in onze huidige samenleving terug. Ik probeer zoveel mogelijk kinderen door te laten gaan, want het is een vak dat met veel andere vakken verbonden is. Niet alleen woorden, maar ook achtergrondverhalen, doordenken, zinsbouw en de manier waarop we praten.” Als voorbeeld noemt ze de luchthaven van Athene. “Daar staan 3.000 woorden op de muur die in het Engels van het Grieks zijn afgeleid. De invloed is enorm.”

Buurmans spreekt juist over aanzien als ze het heeft over het imago van de beide vakken. “Veel kinderen en ouders kiezen juist om deze vakken voor het gymnasium. Je kunt er later zoveel mee.” Door haar persoonlijke manier van lesgeven probeert Buurmans kinderen van haar standpunt te overtuigen. “Ik ben ontspannen en vrolijk in mijn lessen, maar wel consequent. Die dingen kunnen goed naast elkaar bestaan.”

Leren van elkaar

Uiteindelijk, zo bekent ze, gaat het niet om het leren van de vervoegingen en het leren van woordjes. “Het is het geheel dat telt. Het bezig zijn met de taal, leren van elkaar.” Zelf leert ze nog iedere dag, en vaak van leerlingen. “Die stellen vaak ontzettend intelligente vragen, waardoor ik zelf ook weer anders tegen de talen aankijk. Op die manier leren we van elkaar.”

Leren wil Buurmans altijd, ook na haar pensioen. “Ik ben gevraagd om les te geven aan de Volksuniversiteit in Bussum. Daarnaast zou ik wel bijles willen geven in Grieks en Latijn. De talen zullen altijd een grote rol blijven spelen in mijn leven. Al is het maar op vakantie in veel Europese landen.”