Niemand is hier minder cool

En dat pakte goed uit voor de van huis uit tweetalige Syrrita. Haar Afrikaanse moeder spreekt thuis consequent Engels. “Eerst miste ik groep acht heel erg, maar het is hier heel gezellig. De docenten proberen het echt leuk voor ons te maken, met projectweken en schoolfeesten.”

Hard werken, zegt Rens Weijenborg (16) met een gespeelde grafstem, dat moet soms ook. Maar ook hij heeft het vooral over de goede sfeer op school. Kijk naar hem, zegt hij. En hij wijst op zijn opmerkelijke outfit: een soort sloffen en een harembroek met woeste patronen. “Het Berlage is mijn tweede huis geworden. Er is hier geen hiërarchie, er zijn geen coole kinderen en minder coole kinderen. Het is hier heel open en je hoeft je nooit te schamen.”

Het tweetalige onderwijs gaat soepeltjes, vindt Rens. “Je pakt het snel op. Je groeit erin en nu is het helemaal niet meer raar.”

De eerste schooljaren hing hij na schooltijd eindeloos gezellig rond op het plein. Toen besloot hij lid te worden van de leerlingenraad, die op donderdag na school vergadert. Want dan kreeg je er koek en chocolademelk bij. “En als ik er toch was, kon ik maar beter wat doen.”

Het ging toen vooral om individuele klachten van leerlingen en helpen bij schoolfeesten. Maar inmiddels is Rens voorzitter van een leerlingenraad die serieus aan de slag is. Niet-gemotiveerde leerlingen zijn gevraagd eruit te stappen. “We willen onze stem luider laten horen en ook impact hebben op de schoolleiding. Daar werken we hard aan en dat gaan we volkomen doen.”

Dit portret van het Berlage Lyceum werd eerder gepubliceerd in de Parool Scholengids 2015.