OCO steunt vandaag manifestatie thuiszitterstellen.nl
Kennis delen
Zoals de naam aangeeft is het doel van de manifestatie om zoveel mogelijk thuiszitters op het Spui in Den Haag te ontvangen om staatssecretaris Sander Dekker een handje te helpen met het tellen van alle thuiszitters in Nederland. Mutsaers:
“Dat is hem tot op heden namelijk nog niet gelukt. Door gezamenlijk in de openbaarheid te treden, wat makkelijker is dan individueel, hopen we een duidelijk signaal naar onze overheid te sturen wat de problemen rondom thuiszitten oproept. Samen staan we sterk en samen kennis delen geeft macht.”
Initiatiefnemer Juliëtte Mutsaers schrijft op thuiszitterstellen.nl hoe het plan voor de manifestatie in Den Haag is geboren:
“Het was zaterdagochtend 27 juni 2015 dat ik reageerde op een tweet van Katinka Slump (onderwijsjurist) die zich met hart en ziel en binnen haar mogelijkheden inzet voor onze thuiszitters. Sinds de uitzending van Zembla op 22 april j.l. waar aandacht werd besteed aan het grote probleem rond thuiszitters en de Wet passend onderwijs, slipte de mailbox van Katinka dicht. In een tweet richtte zij zich tot haar volgers en de rest van Nederland. Haar vraag was: “Ik heb zoveel thuiszitters in mijn mailbox, wat gaan we doen?”. Ik heb deze vraag beantwoord met: “Met zijn allen op teldatum 1 oktober op het Plein in Den Haag!?” Zo gezegd, zo gedaan…”
Maatwerk
Het tellen van thuiszitters op de officiële ’teldatum’ 1 oktober in het onderwijs is meer dan een symbolische daad. Het vestigt ook de aandacht op het feit dat de thuiszitters recht hebben op hun deel van de onderwijsbegroting. Een van de belangrijkste doelen bij de invoering van Passend Onderwijs was om te zorgen dat er geen thuiszitters meer zouden zijn. Maar een jaar na de invoering van Passend Onderwijs blijkt dat er nog heel veel nodig is om dat doel te realiseren, bijvoorbeeld maatwerk zoals onder andere de Kinderombudsman al in 2013 bepleitte en in september 2015 nog eens heeft onderstreept.
Eén reactie
Nu ik dit lees wordt ik weer helemaal boos als ik terugdenk aan mijn middelbare schooltijd. Op de middelbare school waar ik naar toe ging werd absoluut geen rekening gehouden met het belang van het individu. Als er al iets aangepast moest worden, werd er meteen gewezen naar de schoolregels, en een uitzondering maken was niet mogelijk want dan moest dat natuurlijk voor iedereen gebeuren want anders was het niet eerlijk.
Met name in de vierde van het VMBO heb ik hier erg veel last van ondervonden. In die tijd had ik een ernstige vitamine B11, 12 en D tekort, waardoor ik totaal geen energie had. Volgens mij waren ook bijna alle symptomen uit dat lijstje op mij van toepassing destijds, depressief, moe en daarbij ook nog eens enorme last van mijn rug. Voor mij was het in die tijd dus ook heel lastig om naar school te gaan en dit vol te houden. Uiteindelijk gingen leraren steeds meer druk op me uitoefenen, omdat ik toch naar school moest. Wat weer resulteerde in enorm veel stress, angst en boosheid.
Het meest erge van alles vond ik dat de school (en mijn omgeving, vriendinnen etc) deden alsof ik mezelf aanstelde. Ik weet nog hoe ongelukkig ik hier van werd en heb enorm aan mezelf getwijfeld in die tijd. Zelfs mijn ouders stonden hier machteloos tegenover de regels van de school. Als ik me ziek wilde melden werd dit meteen gezien als spijbelen, werd er naar huis gebeld en ik heb zelfs meerdere malen middagen mogen terugkomen om de uurtjes in te halen die ik ‘gespijbeld’ had.
Op een gegeven moment was de maat vol en heeft mijn vader school gebeld en gezegd: “Jullie beschadigen mijn kind, dus ik houd haar thuis.” Natuurlijk ging dat ook niet zomaar, maar mijn ouders hebben gelukkig wel met de leerplichtambtenaar kunnen afspreken dat ik halve dagen naar school mocht. Ik vind het zo jammer dat scholen niet gewoon een uitzondering kunnen maken als dat noodzakelijk is. Het had mij, en ik denk vele met mij, een hele hoop ellende bespaard als ze gewoon eens niet zo moeilijk deden en ook een beetje vertrouwen in de mens hadden gehad.