Djanaika wil ook iets met uiterlijke verzorging doen. Maar liever priegelt ze dan aan nagels. Ze was als kind al creatief, kon goed tekenen. Daar wil ze in haar werk iets mee, zegt ze, terwijl ze haar perfect gevijlde nagels laat zien.
Tot die tijd let ze goed op bij vakken zoals Nieuwsbegrip, Techniek en Wereldoriëntatie. Ze wil echt iets leren, want alleen dan kom je er. En gezellig doen kan hier buiten de lessen genoeg, vindt ze. In de pauzes vooral, dan kun je op het afgeschermde schoolplein in groepjes overal over babbelen.
Van gezellig doen weet Marouan Allouch (15) alles. Hij is een vriend van iedereen, zegt hij zelf. Vorig jaar werd hij met 24 van de 24 stemmen gekozen tot voorzitter van de leerlingenraad. Terwijl hij zijn schouders ophaalt en wat met zijn ogen rolt: “Ja, echt waar. Iedereen wilde mij als voorzitter.”
Marouan kreeg met die raad meteen voor elkaar dat er iets gedaan werd aan het voetbalveldje op het schoolplein, zodat de bal niet steeds in het water belandt. Draadloos internet voor de hele school was één van zijn andere ideeën, maar dat krijgt hij er niet doorheen. Jammer, maar hij begrijpt de docenten ook wel. “Op deze school moeten er grenzen zijn.”
Marouan weet dat als geen ander, want hij heeft ADHD, en hij is niet de enige. Als hij zijn medicijnen niet zou nemen, zou hij vaak afgeleid worden. Gelukkig kan hij zijn energie kwijt bij gym, waar hij door de zaal raast met zijn drie beste vrienden, jongens met verschillende achtergronden. “Op deze school is voor iedereen plek. Het is hier multiculti, niemand wordt buitengesloten.”
Dit portret van Praktijkcollege Noord werd eerder gepubliceerd in de Parool Scholengids 2015.